Onderstaand een voorbeeld van iemand die zich afvraagt of ze zelf uit hun huidige situatie kunnen komen:
Moeilijke situatie
Mijn man en ik zijn 2 jaar getrouwd en hebben een zoontje. Op het moment leven we in tijden van stress en spanning, waardoor zowel wijzelf als onze relatie onder spanning staan. Het heeft te maken met een opeenstapeling van stresserende situaties (denk aan gecompliceerde zwangerschap met lange ziekenhuisopname van zowel mezelf als ons zoontje, verlies van baan, we staan nu voor de verkoop van ons huis, etc..), eigenlijk sinds het begin van ons huwelijk. De situaties op zichzelf kunnen we wel aan, maar het is de duur en de “uitzichtloosheid” die ons nu parten speelt. En omdat we twee verschillende personen zijn, gaan we daar anders mee om.
Geen prater
Mijn man is geen prater en ik wel. En dat is eigenlijk het grootste probleem, ik wil hier samen over praten, een team vormen en dicht bij elkaar blijven staan. Die verbondenheid zorgt bij mij voor zekerheid in woelige tijden. Mijn man wil niet praten, bouwt een muur om zich heen en wordt boos als ik vraag naar zijn “gemoedstoestand”. Zegt dat praten niks oplost, dat ik de dingen veel te optimistisch inzie en beleeft naar eigen zeggen voornamelijk grijze en donkergrijze dagen. Ik heb het gevoel dat we uit elkaar groeien en probeer steeds vaker een gesprek te “forceren”. Maar ik bereik steeds meer boosheid en afstand daarmee. Als ik vraag waar hij mee zit, krijg ik 9 van de 10 keer “er is niks” als reactie. Nu moet je altijd afwegen of dit niet inderdaad de waarheid is, maar gezien de omstandigheden en zijn gedrag is dit een vrijwel onmogelijke optie. Na een dergelijke confrontatie vervalt mijn man in boos stilzwijgen en is het aan mij om de brug te bouwen en de opening weer te zoeken. En dat kost me energie, veel energie. En ik weet niet hoe lang ik dit nog aankan. Bovendien zie ik het patroon ook wel in deze reacties en lijkt het me onwaarschijnlijk dat mijn vragen ooit een keer wel voor openheid gaan zorgen. We zullen naar mijn idee dus moeten zoeken naar een andere weg.
Relatietherapie de oplossing?
Maar het probleem is dat ik niet weet waar te beginnen. Ik heb relatietherapie geopperd. Krijg ik als reactie: “als jij dat wil dan doen we dat toch. Dan moeten we maar hopen dat er iemand is die mij het trucje van communiceren kan leren, want dan zijn we er vanaf. Ik ben benieuwd, maar ik kan je geen garanties geven natuurlijk”.
Tja… Ik weet het dus niet… Dit klinkt mij niet in de oren als iemand die écht open staat voor therapie. Maar misschien heb ik het mis? Of misschien is er iets anders dat we kunnen proberen en kunnen we het zelf proberen?
De fundering van onze relatie is stevig, we willen beide met elkaar door, maar dan liever op een wat meer constructieve manier wat mij betreft…. Wat kan ik het beste in deze situatie doen?
Mijn advies
Lastige situatie waar jullie in zijn beland en zeker als je er beide verschillend mee omgaat.
Je man is duidelijk geen prater en ziet daar dus waarschijnlijk ook niet het nut van in, dan wordt het ook lastig om in therapie van hem te verwachten dat hij zich wel zal open stellen.
Ik hoor dat je met praten vooral wil verbinden, je zou eens kunnen kijken hoe je ook op een andere manier kunt verbinden die bij jullie beide past en die niet gepaard gaat met praten. Bijvoorbeeld door samen hand in hand te wandelen en te genieten van de herfst, door elkaar even diep in de ogen te kijken zonder te praten.
Als je die verbinding weer kunt maken, is het praten misschien ook weer minder belangrijk voor je. Probeer dus zelf te praten met mensen in je omgeving zodat je die behoefte wel kunt voldoen en dat kun je het praten met je man vooral praktisch houden.
Zit je in een vergelijkbare situatie?
Herken je jezelf in het bovenstaande verhaal? Laat een reactie achter of neem telefonisch (022 97 00 208) contact op.
